تقدیم به دوستان و همکاران

شب قبل از امتحان در خوابگاه پسران و دختران + طنز

 

خوابـگاه دخــتـران ( شب )

سکـانس اول : (دخــتر «شبنم» نامی با چـند کتـاب در دسـتش وارد واحــد دوستش «لالـه» می شود و او را در حــال گریه می بیــنـد.)

شبنم :ِ وا!... خاک بـرسرم! چــرا داری مثــل ابـر بهـار گریـه می کـنی؟!

لالـه : خـدا منـو می کشـت این روزو نـمی دیدم. (همچـنان به گریـه ی خود ادامــه می دهـد.)

شبنم : بگـو ببـینم چی شـده؟

لالـه : چی می خواســتی بشـه؟ امروز نـتیجه ی امتـحان <آناتومی!!!> رو زدن تــو بُــرد. منــی که از 6 مـاه قبـلش کتابامـو خورده بــودم، مـنی که بـه امیـد 20 سر جلـسه ی امتحــان نشـسته بودم، دیــدم نمــره ام شـده 19!!!!!! ( بر شـدت گریه افزوده می شــود)

 

شبنم : (او را در آغــوش می کشـد) عزیـزم... گـریه نـکن. می فهـممت. درد بـزرگیــه! (بغـض شبنم نیز می ترکـد) بهتـره دیگـه غصه نخـوری و خودتـو برای امتحـان فـردا آمـاده کنـی. درس سخت و حجیــمیـه. می دونی کـه؟

لالـه : (اشک هایش را آرام آرام پـاک می کنـــد) آره. می دونـم! امـا من اونقــدر سـر ماجـرای امـروز دلم خـون بـود و فقط تونـستم 8 دور بخـونم! می فهـمی شبنم؟فقط 8 دور... (دوبـاره صـدای گریـه اش بلـند می شود) حالا چه جــوری سرمـو جلوی نـازی و دوستـاش بلـند کنـم؟!!

شبنم : عزیزم... دیگــه گریه نکن. من و شهــره هم فقط 7 - 8 دور تـونســتیم بخـونیم! ببـین! از بـس گریه کردی ریـمل چشمــای قشـنگ پاک شـد! گریـه نکن دیـگه. فکـر کردن به ایـن مســائل کـه می دونـم سخــته، فایده ای نـداره و مشــکلـی رو حـل نـمی کنـه.

لالـه : نـمی دونـم. چـرا چنـد روزیـه که مثـل قدیم دلـم به درس نـمیره. مثـلاً امـروز صبــح، ساعـت 5/7 بیـدار شـدم. باورت مـیشه؟!

(در همیــن حال، صـدای جیــغ و شیـون از واحـد مجـاور به گوش می رسـد. اسـترس عظیـمی وجـودِ شبنم و لالـه را در بر می گیــرد! دخـتری به نـام «فرشــته» با اضـطراب وارد اتـاق می شـود.)

شبنم : چی شـده فرشــتـه؟!

فرشــته : (با دلهــره) کمـک کنیـد... نـازی داشت واسـه بیــستمـین بـار کتــابشـو می خـوند که یـه دفعــه از حـال رفت!

شبنم : لابــد به خـودش خیلی سخــت گرفته.

فرشــته : خب، منــم 19 بـار خونـدم. این طـوری نـشدم! زود باشیــد، ببـریـمش دکتــر.

(و تمــام ساکنـین آن واحـد، سراسیـمه برای یاری «نــازی» از اتـاق خارج می شـونـد. چـراغ ها خامـوش می شود.)

خوابــگاه پســران (شـب)

سکــانـس دوم : (در اتـاقی دو پـسر به نـام های «مهـدی» و «آرمــان» دراز کشــیده انـد. مهـدی در حال نصـب برنـامه روی لپ تـاپ و آرمـان مشغــول نوشــتـن مطالبی روی چـند برگـه است. در هـمین حـال، هم واحدی شـان، «میـثــاق» در حـالی که به موبایـلش ور می رود وارد اتــاق می شـود)

میثـــاق : مهـدی... شایـعه شـده فـردا صبــح امتـحان داریـم.

مهـدی : نـه! راســته. امتـحان پایــان تــرمه.

میثــاق : اوخ اوخ! مــن اصـلاً خبـر نـداشـتم. چقـدر زود امتـحانا شـروع شــد.

مهـدی : آره... منــم یه چنـد دقـیقه پیـش فهمـیدم. حالا چیــه مگـه؟! نگـرانی؟

میثــاق : مـن و نـگرانی؟ عمــراً!! (بـه آرمــان اشــاره می کنـد) وای وای نیگــاش کـن! چه خرخـونیــه این آقـا آرمـان! ببیــن از روی جـزوه های زیـر قابلمــه چه نـُـتی بـر می داره!!

آرمـــان : تـو هم یه چیزی میگــیا! ایـن برگـه های تقـلبه کـه 10 دقیـقــه ی پیـش شـروع به نـوشتـنــش کردم. بچه های  کلاس مـا که مثـل بچه های  شما پایـه نیســتن. اگـه کسی بهت نـرسوند، بایــد یه قوت قلــب داشته باشی یا نـه؟ کار از محکـم کاری...

مـهدی : (همچــنان که در لپ تاپــش سیــر می کنـد) آرمــان جـون... اگه واسـت زحمـتی نیست چنـد تا برگـه واسه مـنم بنـویس. دستـت درست!

در همیـن حــال، صـدای فریـاد و هیاهـویی از واحـد مجـاور بلـند می شود. پسـری به نـام «رضـا» با خوشحـالی وسط اتـاق می پـرد)

میـثــاق : چـت شده؟ رو زمــین بنـد نیـستی!

رضــا : پرسپولیس همین الان دومیشم خورد!!!

مهـدی : اصلا حواسم نبود.توپ تانک فشفشه..... .!!!
و تمــام ساکنیـن آن واحـد، برای دیـدن ادامـه ی مسـابقـه به اتاق مجـاور می شتـابنـد. چراغ هـا روشــن می مانند.!

 

 

آخر دنیا

توی زندگی وقتی به بن بست میرسی

                              یادنبال پس کوچه ی امیدی میگردی تا فرار کنی

                                                                                      اما پیدا نمیکنی

                                                                                میفهمی اینجا دیگه آخر خط دنیاست.

ودر این لحظه تودرآن جایی نداری.

                                 هرچی دست وپاتو بیشتر حرکت بدی

                                                       درودیوار ته کوچه خون بارانت میکنن

                                                                                 می فهمی که خاموشی وسکوت

                                                                                            آخرین دروازه ی این بن بسته.

وهمین سکوت باسنگینیش

                          روزگارو از وجودت خالی میکنه

                                                             ودلت رو پراز نفرت و بغض

                                                                              هرچی بلندتر فریاد بزنی

                                                                                                   تارهگذری صداتو بشنوه

                                                                       میفهمی که افسوس مردم این کوی ودیار

                                                                                                     همگی ناشنوا می باشن.

ودر این دریای یاس هرچقدر دستاتو بالاتر بگیری

                                                             تاغرق نشی

                                                                           غواصی نیست که

                                                                                      ازآغوش امواج خشن خلاصت بده

                                                                ومیفهمی که بدون آنکه روزی قصه زندگیتو بخونن

                                                                               براحتی از صفحه وقلم روزگار می افتی.

این چه حکمت غم انگیزیست!

                          یکی زودتر،یکی دیرتر

                                                   بالاخره کلاغ این قصه به خونه اش نمیرسه

                                                                                       ومی فهمی که در قانون طبیعت

                                                                         این مائیم که نهایتأ باید محو خاطره ها بشیم.

                                                                                                        انگار بودی نداشته ایم.

اینجا می فهمی که طول این پاره خط چقدر کوتاه بوده

                                                                     درحالیکه گمان میکردیم

                                                               هیچ وقت به آخرش نمیرسیم،به انتهاش رسیدیم.

وقتی که خوب فکر میکنم همشه با خودم میگم:

                                     کاش این دنیا وجود نداشت

                                                                اونوقت در بسته نبود،

                                                                        خاکی نبودکه خلق بشیم،

                                                                              درون سینه دل نبود که اردوگاه غم بشه.

اونوقت تن وهستی ما

                   افسانه ای برای بچه هامون نمی شد.

                                           یا عطوفت دیگران پس از نیستی ما گل نمیکرد.

                                                                                    ای کاش زندگیمون روفقط یه روز

                                                                                  مطابق مرادمان تجربه اش می کردیم.

یا در بی کسیها کسی بودکه

                                           اشک چشماتو  بادست

                                                            به آرامی روی سینه اش پاک می کردی.

تقدیم به همه هنرمندان

بدون شرح

 

کسی بی نهایت زیبا و هنرمندانه. میشل کلمنت (Michele Clement) در سال ۲۰۰۷ برنده عکسهای سیاه و سفید در رده “آثار هنری برجسته” بود.

آرزوی دل

 

 

حالم بسیار خوب است ، همچون خرمایی شیرین ، سیبی سرخ ، پسته ای خندان !

می دانی چرا ؟ چون :

کسی میان دل من ترانه می خواند

مرا به سمت شاهین پدرانه می خواند

دفاع شیوا و کارشناس تو در مقطع کارشناسی ارشد ، چه لحظات شیرین و دل انگیزی را برای من و مادر رقم زد ، غلتیدن قطرات اشک ، زمانی که اساتید به شور نشستند  ، زلال ترین قطرات اشکی بود که بر گونه های پدر و مادر جاری شد.

دلمان آرزو می کند باز هم بلند پروازی های تو ، اشک شوق را بر گونه هایمان جاری کند .

راستی ! به زیبایی از علم و داشته هایت دفاع کردی و نشان دادی دانشگاهیها در مقابل علم و سوادت کوچک هست، پس باز هم درس بخوان و من و مادر را سربلند کن

روز نو زندگی نو

سلام.

چقدر این روزا حال و هوای عید رو دارم.خیلی حس خوبیه...

همیشه عید ها رو دوست دارم.چون یه جورایی گره خوردم با دیرینه ی  بازیگر ایرانم....

عیدتون مبارک.بهتره برنامه ی جدید را شروع کنیم زندگی را تغییر بدیم

داستان کوتاه بیمارستان و عشق

 از لحظه ای که در یکی از اتاق های بیمارستان بستری شده بودم، زن و شوهری در تخت روبروی من مناقشۀ بی پایانی را ادامه می دادند. زن می خواست از بیمارستان مرخص شود و شوهرش می خواست او همان جا بماند... از حرف های پرستارها متوجه شدم که زن یک تومور دارد و حالش بسیار وخیم است. در بین مناقشه این دو نفر کم کم با وضیعت زندگی آنها آشنا شدم. یک خانوادۀ روستائی ساده بودند با دو بچه. دختری که سال گذشته وارد دانشگاه شده و یک پسر که در دبیرستان درس می خواند و تمام ثروتشان یک مزرعۀ کوچک، شش گوسفند و یک گاو است. در راهروی بیمارستان یک تلفن همگانی بود و هر شب مرد از این تلفن به خانه شان زنگ می زد. صدای مرد خیلی بلند بود و با آنکه در اتاق بیماران بسته بود، امّا صدایش به وضوح شنیده می شد. موضوع همیشگی مکالمۀ تلفنی مرد با پسرش هیچ فرقی نمی کرد: « گاو و گوسفند ها را برای چرا بردید؟ وقتی بیرون می روید، یادتان نرود در خانه را ببندید. درس ها چطور است؟ نگران ما نباشید. حال مادر دارد بهتر می شود. بزودی برمی گردیم...»                   

ادامه نوشته

دوستان

یکی از روزهای سال اول دبیرستان بود. من از مدرسه به خانه بر می گشتم که یکی از بچه های کلاس را دیدم. اسمش مارک بود و انگار همه‌ی کتابهایش را با خود به خانه می برد.

با خودم گفتم: 'کی این همه کتاب رو آخر هفته به خانه می بره. حتما ً این پسر خیلی بی حالی است!'

من برای آخر هفته ­ام برنامه‌ ریزی کرده بودم. (مسابقه‌ی فوتبال با بچه ها، مهمانی خانه‌ی یکی از همکلاسی ها) بنابراین شانه هایم را بالا انداختم و به راهم ادامه دادم.‌

همینطور که می رفتم،‌ تعدادی از بچه ها رو دیدم که به طرف او دویدند و او را به زمین انداختند. کتابهاش پخش شد و خودش هم روی خاکها افتاد.

ادامه نوشته

داستان صدای دل انگیزی زندگی

سفره را جمع کردم ودر یخچال گذاشتم ولی ناگاه !! صدای دلنشینی و آهنگینی را شنیدم.
به مادر گفتم : می شنوید؟
گفت : چی ؟
گفتم: صدای آهنگی دلنشین می آید
مادر گفت: آنچه می شنوی ، قل قل سماور است و صدای گر گر بخاری ، صدای باد که شیشه های پنجره را می لرزاند ، صدای خش خش کاغذی که خواهرت روی آن می نویسد . صدای شستشوی ظرفهای من و صدای بوق و عبور ماشینها در خیابان است .
گفتم صدای دیگر هم هست
صدای آهنگین شما که داشتید حرف می زدید !
پدر گفت : و صدای گوش تیز کردن من که داشتم به حرف های شما گوش می دادم !
هر سه خندیدیم .